انگار که غم رو میشه اندازه گرفت!
خاله می گه: برای من رفتن اون کی خواهرت از همه سخت تره. از وقتی اومده اینجا (یعنی حدود 5سال پیش) من بیشتر اوقات باهاش بودم. اوایل هر روز بردمش دانشگاه تا یه سال پیش هم پیش من زندگی میکرد، این اواخر هم بیشتر اوقات من از سرکار می بردمش خونه اش. با هم درباره ی همه چی صحبت می کردیم. هیچکی به اندازه ی من براش سخت نیست ...
اون می گه: من و اون یکی خواهرم مثه یه روح در دو بدن بودیم. از بچگی با هم بزرگ شدیم باهم همه چی رو تجربه کردیم. نه تنها دو تا خواهر که بهترین دوستای همم بودیم و از همه ی اسرار همدیگه باخبر. برای وقتی که من بیام اینجا کلی قرار گذاشته بودیم ود برنامه ریخته بودیم. حالا خیلی بهم سخت میگذره که من اومدم اینجا و اون نیست...
مامان میگه: من مادرم! همه میدونن که داغ فرزند چقدر برای یه مادر سخته، مادر اگه خار به پای بچه ی بره دلش خون میشه . تازه همسرم و همراهم رو هم سال قبلش از دست دادم و تنها و بی کس شدم. رفتن تکیه گاه زندگیم کمرم رو شکست. حالا دیگه تحمل رفتن خواهرت برام خیلی سخته.
منم با خودم میگم: برای مامان، خاله و اون خیلی سخته من باید محکم باشم، من باید کمکشون کنم . من باید مراقب همه باشم...
پارسال که پدرم یعنی بهترین دوست، مشوق و حامی ام رو از دست دادم با اینکه از درون خرد شده بودم اما با دل خونین، محکم سر پا ایستادم و تلاشم رو کردم که جای خالیش رو تا جایی که توانش رو دارم برای بقیه پر کنم تا بابام بتونه بهم افتخار کنه و بهش ثابت کنم درباره ی من اشتباه نکرده...
یه سال بعدش اون یکی خواهرم، کسی که سه سال گذشته علاوه بر خواهر، دوستم، راهنمام و امیدم بود، هم رفت.
له شدم، فرو ریختم، ایندفعه ظاهر و باطنم هر دو متلاشی شد. ولی توی آسایشگاه بازهم فکر کردم: بقیه حالشون از من بدتره، من باید مراقبشون باشم.
حالا خودم رو جمع و جور کردم، روی پاهای لرزان و نحیفم ایستادم و دوباره شدم تکیه گاه بقیه
چقدر مبهم مینویسی؟؟؟
مبهمه؟ کجاش؟
البته از یه ذهن سوگوار گاهی فقط هذیان تراوش میکنه!
می تونی کامنت قبلی را خصوصی کنی
اره!